Stokrotnie...

Stokrotki

I

Jakże żałuję tej szczęśliwej pory, 

Kiedy stokrotki, kwiatek pospolity, 

Zdał mi się w cudne ubranym kolory, 

I budził w sercu dziecinne zachwyty, 

I kiedy długie majowe wieczory 

Spędzałem, patrząc w jasnych ócz błękity, 

Cichego szczęścia pełen i pokory, 

Bijący sercem, a nigdy niesyty. 

A choć to było kwiecie takie skromne, 

Nigdym się z prawdą marzeń nie rachował, 

Bom miał rozkoszą serce nieprzytomne. 

I kiedym usta różane całował, 

Tom nic nie pragnął i nic nie żałował, 

I dziś drżę jeszcze, gdy tę chwilę wspomnę... 


II

Później, ach, wiele kwiatów egzotycznych
Widziałem, pełnych piękności i woni.
Dużo heroin znałem poetycznych,
Niosących uśmiech, łzy i serca w dłoni...


A przecież żaden z tych kwiatów rozlicznych
Wspomnieniem szczęścia mnie teraz nie goni,
I z tych postaci wzniosłych, eterycznych,
Od melancholii żadna mnie nie broni!


Bom się nie spotkał już z tym upojeniem,
Co jedno drogę do szczęścia otwiera,
Bez względu, czy jest prawdą, czy złudzeniem.


Bez niego serce powoli zamiera
I z ideałów blade maski zdziera,
I żegna zwiędłe stokrotki westchnieniem...

(Adam Asnyk)