Nieś się, stateczku...

"W stylu Horacego", Josif Brodski, tłum. Stanisław Barańczak

Nieś się, stateczku, przez fale złudne,

Łopoczą żagle jak zmięte ruble.

Z ładowni słychać skowyt republik.

Skrzypienie burt.

Trzeszczy w szwach co opina żebra, 

W morzu drapieżnych ryb pewnie nie brak.

Nawet pasażer o silnych nerwach

Rzyga jak struty.

Nieś się, stateczku, w burz kłębowisku.

Sztorm, choć wścieklejszy jest od pocisku,

Bezsilniej słucha własnego świstu - 

Tak bardzo, że aż

Nie wie, gdzie pędzić: w tę? W tamtą? W jeszcze

Inną? Bo cztery strony ma przestrzeń.

Jak cztery ściany - każde z pomieszczeń, 

Choćby w nim mieszkał Boreasz.

Nieś się i nie bój, że skalny występ

Przebije burtę. Odkryjesz wyspę.

Jedną z tych wysp, gdzie sto lat po wszystkim

Krzyże dostrzegasz.

Gdzie obwiązany tasiemką pakiet

Listów sprzedaje ci dziecko: takie

Błękitne oczy jawnym są znakiem

Ojcem był żeglarz.

Nie wierz, stateczku, przewodnim gwiazdom:

Tyle ich tam, że niebo jest zjazdem

Sztabu głównego. Gdy straszą nas tą

Próżnią nad głową.

Wierz tylko temu, co się nie zmieni:

Wierz demokracji wolnych przestrzeni.

Która, choć w burzach sporów się pieni, 

Ma dno pod sobą.

  Jedni w dal płyną na złość losowi.

Inni - dosolić Euklidesowi.

Inni znów - po to, by mieć to z głowy.

Wszystko to nieźle.

Lecz ty, stateczku, o każdej porze

Dostrzeż horyzont choćby w horrorze;

Nieś się w dal, aż się sam staniesz morzem, 

Nieśże się, nieśże.

I jeszcze w pięknym wykonaniu Mirosława Czyżykiewicza